Hallo!
Ik ben een vrouw van 29 jaar en heb enkele weken geleden te horen gekregen dat ik ADD heb. Eerst wou ik dit niet zo goed aannemen omdat ik nooit problemen heb gehad om me te organiseren, laat staan dat ik concentratiestoornissen heb. Toch zegt de psychiater dat mijn levensverhaal leest als een echt ADHD-boek. Zeker en vast ben ik impulsief en een goed zelfbeeld heb ik in elk geval niet. Mijn hoofd stopt nooit met denken en ik pas mezelf aan aan wat anderen denken voor zolang ik het me herinner.
Relaties lukken nooit en op werkvlak ben ik snel verveeld, het is net alsof ik steeds het uiterste moet halen, anders heb ik ‘gefaald’. Daardoor laat ik veel zaken gewoon voor wat ze zijn en begin ik er niet eens aan. Wat ik vooral niet leuk vind aan mezelf is dat, als ik ruzie maak met iemand, ik zodanig hard roep en dingen zeg waarvan ik een minuut erna alweer enorm spijt heb. Ik besef op dat moment dat ik over de rooie aan het gaan ben, (uit een gevoel van onmacht ?) en tóch slaag ik er niet in op op de rem te gaan staan. Zo ben ik al wel wat mensen die me dierbaar zijn, kwijtgespeeld. Ik besef op die momenten precies niet zo goed dat met geroep en getier, mensen echt geraakt worden. Soms vraag ik me af of mensen zich in mijn verhaal herkennen? Want als kind was ik een gemakkelijk meisje, altijd lachen, zo hoor ik toch van m’n ouders.
Volgens mijn psycholoog en psychiater heb ik heel veel m’n gedrag overgecompenseerd. Ik voel me vaak heel eenzaam en mislukt, hoewel ik eigenlijk alles heb om gewoon te genieten van het leven en van wie ik ben. Maar iets goeds over mezelf zeggen, voel ik al snel als verkeerd aan, uit schrik dat men me dan niet meer graag zal zien.
Ik ben niet de enige in de wereld die zich zo voelt, maar ik zoek een beetje naar bevestiging. Mijn omgeving kan zich wel vinden in de diagnose ADHD, maar er zijn er ook veel die even fronsen… zeker omdat ik als kind nooit het ‘typische’ gedrag heb getoond.
Help 🙂
Katrina