Ik werk sinds twee jaar thuis en heb me nooit beter gevoeld, althans professioneel dan.
Ik ben sinds 2005 trots in het bezit van een Bachelordiploma Orthopedagogie. Ik werkte van 1992 tot 2014 als opvoeder in diverse instellingen voor volwassen personen met ernstige mentale beperkingen. In 2007 kreeg ik zelf een zoon met een ernstige fysieke beperking: de ziekte van Duchenne. Een ernstige en helaas niet te genezen spieraandoening. Ik voel me sinds 2014 als zijn vader gepromoveerd om voor hem voltijds te mogen zorgen. Eindelijk kan ik me wijden aan de job die ik altijd al heb willen doen.
Ik werd in al de jaren dat ik als opvoeder actief was, helaas niet (h)erkend als ADD’er. Want ik wist zelf niet wist dat ik eraan leed. Ik kreeg de diagnose pas in 2009. Maar ook omwille van onbegrip en onkunde van collega opvoeders die weliswaar eenzelfde opleiding genoten als mezelf maar vaak zelf niet over de nodige empathie beschikten om mijn problematiek aan te voelen, laat staan er rekening mee te willen houden.
Ik geloof heel erg in mezelf, in mijn capaciteiten om mensen met beperkingen een goede begeleiding te geven. Mensen met beperkingen hebben in eerste instantie nood aan authentieke mensen, mensen die zichzelf zijn, eerder dan aan hooggeschoolden die nauwelijks voeling hebben met het gegeven beperkt te zijn.
Het is een voordeel mensen met beperkingen te mogen begeleiden wanneer je zelf beperkt door het leven loopt. Al ben ik als ADD’er eerder chaotisch van aard en mis ik wel ‘s wat informatie, mijn authenticiteit is mijn sterkste wapen. Daarvoor werd ik door de vele cliënten ook altijd fel gewaardeerd. Ze wisten wat ze aan mij hadden omdatik altijd echt was en dicht bij hen stond. Toch voel ik me doorgaans prima ADD te hebben, zeker nu ik thuis mag werken. Ik regel mijn dagtaak zelfstandig en werk die af op m’n eigen ritme. En ik krijg de appreciatie die ik verdien. Ver van al die stress, ver van de niet te vervullen verwachtingen van al die collega’s die er doorgaans geen idee van hebben wat het werkelijk betekent met een beperking door het leven te moeten!
Bram,