Hey iedereen,

Ik ben een mama van 32 met een geweldige dochter van 8. Wetende dat ik geen kinderen kon krijgen en dat ze geboren is op 24 december is ze mijn wonder, mijn mooiste kerstcadeau ooit! Vijf weken te vroeg kwam ze op de wereld met wat ademhalingsproblemen en ons mevrouwtje wou niet goed eten.  Maar na twee weken op neo kwam ze naar huis en deed het allemaal heel goed. Wanneer ze 2 jaar oud was, deed ze zeer raar en gooide ze steeds haar hoofd naar achter waardoor we nogal snel besloten met de arts om ze te laten testen met een EEG Maar dit kwam gelukkig snel terug in orde.

Wat een opluchting. Buiten de normale kinderziektes en de nodige vallingen en dergelijke deed ze het goed. Het was een peuter en kleuter met een zeer sterk karakter die goed wist wat ze wel en niet wou. Dat stilzitten haar ding niet was hadden we ook door maar we maakten ons absoluut gaan zorgen. Want geef nu toe, een kind moet een kind kunnen zijn, niet? Ze had spijtig genoeg mijn slechte darmen geërfd waardoor ze geen melk, suiker en aspartaam mocht eten maar eens onder controle was ook dat geen probleem meer. Ondertussen was alles weer in orde en kon ze er weer tegen. Ze ging verder naar het eerste leerjaar, eindelijk, want ze was slim! Topresultaten op het einde van het eerste leerjaar.

Maar eens het tweede leerjaar begon werd het allemaal heel moeilijk. Ons ooit zo vrolijk kind werd steeds minder vrolijk, kreeg meer en meer te maken met slechte maar dan ook heel slechte punten, pesterijen op school, een leerkracht die haar geen aandacht gaf en me vertelde dat ik een lastig kind had. Wij hebben al een hele tijd iemand die aan huis komt van een mobiel team om ons te leren omgaan met de psychologische problemen van onze oudste dochter en ook zij gaf aan dat er iets niet klopte. We vroegen het CLB erbij, ook daar was ons mobiel team meegekomen maar we werden we niet aanhoort. Er werd ons gezegd dat onze dochter een goede middelmaat was. Ik wist het niet meer. Ik zag mijn dochter wegkwijnen als een stukje ellende… niets bleef er van haar over.

Alle dagen, tranen met tuiten, een uur vechten om ze nog maar klaar te krijgen om naar school te gaan. Mee moeten uitstappen aan school om ze binnen af te zetten, soms aan de leerkracht afgeven, die ze dan moest tegenhouden terwijl ze in grote colère en paniek mijn naam riep over de hele speelplaats. Ik hoorde ze op straat nog roepen. Ik krijg er al de kriebels van en ook kippenvel door het gewoon op te schrijven! Ik wilde er mee verder want het klopte niet. Zo gezegd, zo gedaan. Een psychiater, een psycholoog, testen, uitslagen en vooral véél geduld! Toen kwam het allemaal uit: “Mevrouw, ADHD, onderliggend wellicht ook ASS, hoogbegaafd en sociaal zwakker”. Wat nu?!

Medicatie? Ik wil mijn 7-jarige nog helemaal niet aan de medicatie. Ze is nog zo jong. Eerst begonnen we met visolie. “Mama die knoop in mijn hoofd is zóó groot, ik kan er niet meer tegen, ik wil hulp”, kreeg ik dan te horen van mijn kleintje. Dan toch medicatie? Ok, ik stem er mee in, ik kan nog steeds stoppen, we zien wel. Nu een knoop in mijn hoofd. Hoe kan ik ze toch helpen, ik voel me machteloos.

Ok, Rilatine. “Mama die pilletjes helpen tegen mijn knoop, ik wil ze blijven nemen”. “Ok lieveke, als jij je beter voelt, ben ik blij voor je, dan nemen we ze gewoon verder in!” Maar nu, enkele maanden verder, de dosis is al aangepast en verhoogd. Last van nevenwerkingen: verminderde eetlust (1.5 kg afgevallen en ze weegt al niet veel), slaapproblemen (dus moeten we melatonine bijgeven 2 uur voor het slapen) en intussen vertelt ze dat het niet meer zo goed werkt tegen haar knoop.

Ze is weer bij af: heel actief, veel crisissen en veel wenen en slecht voelen. Het concentreren op school lukt nog wel maar daar blijft het ook bij. Nu heeft de psychiater voorgesteld om over te schakelen naar andere medicatie. Hoe gaan jullie om met de aanvallen van jullie kinderen? Want ik ben een beetje een radeloze mama.

Groetjes en bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Aline,