Dag ZitStil,

 

Ik ga naar zee en ik neem mee,… een spelletje dat we hier altijd spelen op weg naar onze vakantiebestemming. Dit jaar misschien geen zee en geen vakantiebestemming maar toen de kinderen dit spelletje dit weekend speelden, deed het me wel nadenken over wat ik wil meenemen uit deze tijden.

Er zijn dingen die ik wil meenemen voor mezelf, er zijn dingen die ik wil meenemen voor de kinderen. Hoe ik die ga meenemen en of dat ook gaat lukken als de ‘gewone’ zaken weer hun gang gaan, dat is een andere vraag. En andere dingen die zal ik met veel plezier achter me laten.

We werden hier allemaal verplicht te onthaasten en onze drukke agenda’s werden ineens ‘vrije’ avonden. Zeeën van tijd zonder reddingsboeien die eerste dagen, dat geef ik gerust toe.  En toch ergens rust dat niet elke dag wel iemand naar de dansles, muziekschool of het basketveld moest en geen kant en klare pasta’s of pakken friet meerdere keren per week de tafel sierden door tijdsgebrek.

Het doet ons als gezin bewuster nadenken over onze daginvulling. Over onze keuzes die we maken binnen de vrijetijdsbesteding. Keuzes die we misschien niet wilden maken. Of niet konden maken omdat we niet zagen welke andere mogelijkheden er waren. We hadden immers geen tijd om hierbij stil te staan in een wereld die maar doordraaide zonder pauze.

De foldertjes voor turnclubs, dansles, computercafé,… komen stilaan weer door de brievenbus. Maar wij gaan niet alles meer inplannen. Of we gaan dat toch proberen. We gaan kiezen en daar meer op inzetten en meer bewust van genieten. En we gaan rust plannen, zodat niet elke avond volgestouwd zit en er in het weekend ook tijd is gezellig te koken samen. En tijd om de mensen die we nu zo hard missen wat meer te zien i.p.v mijn favoriete excuus ‘we hebben het veel te druk daarvoor’ weer aan te wenden. Ja, we hadden het veel te druk, maar voor ons deed corona toch inzien dat er echt wel ruimte is, maar dat we deze zelf bewuster mogen invullen.

Aurora