De zomervakantie van Chris en Frank en hun kinderen
Onze schoolgaande kinderen hebben heel wat vakantie en dat doet hen deugd. Het is ook fijn om als gezin samen tijd door te brengen, maar wat met de dagen dat je als ouder moet werken? Voor veel gezinnen is het gepuzzel in de vakantie wel herkenbaar. En wat doe je als je kinderen ADHD en ASS hebben en niet overal terecht kunnen?
We vragen het aan de familie Willems. Die bestaat uit moeder Chris en vader Frank en hun twee kinderen. Dochter Emma is 12 en heeft ADHD, hun zoon Tom is 9 jaar en heeft ADHD en ASS.
ZitStil: Jullie werken allebei buitenshuis en hebben dus maar een beperkt aantal vakantiedagen, waar gaan de kinderen in de vakantie naar toe als jullie moeten werken?
FRANK: Ze gaan regelmatig een dag naar de grootouders of bij vriendjes in de buurt. In de zomervakantie gaan ze naar de speelpleinwerking en minstens één keer op kamp.
CHRIS: De kinderen gaan elk op een eigen kamp, op die manier zijn ze al eens een weekje thuis zonder broer of zus. We plannen dit niet opzettelijk zo, maar het is wel fijn als dit zo uitkomt. Emma en Tom maken vrij veel ruzie en af en toe één kind in huis hebben, is voor ons ook heel tof, je moet niet heel de tijd tussenbeide komen.
ZitStil: Er is veel aanbod van speelpleinen en kampen, vaak moet je er wel goed op tijd bij zijn. Lukt het om dit te regelen?
CHRIS: Meestal wel. Het is natuurlijk niet altijd mogelijk om echt op dat kamp te gaan dat ze willen. Zo wil onze dochter al lang naar een avonturenkamp op een eiland, maar dat zit telkens meteen vol. Dan kijken we samen naar een ander kamp en dat is dan ook wel goed.
ZitStil: Met welke organisaties sturen jullie je kind mee en waarom die?
FRANK: Emma gaat mee op kamp met de jeugdbeweging, met de mutualiteit en op speelpleinwerking. Op al die plaatsen kennen ze haar ondertussen wel en dat maakt een groot verschil.
CHRIS: Ik vraag ook altijd aan de kampverantwoordelijke om de verantwoordelijke van het vorige kamp te contacteren. Op die manier wordt de nieuwe persoon het best geïnformeerd over wie Emma is en hoe je met haar moet omgaan. Vorig jaar werd het voor ons nog maar eens duidelijk dat het echt goed is dat de begeleiders haar kennen. Ze nam toen nog 3x per dag medicatie: ’s morgens, ’s middags en in de namiddag nog een half pilletje. In overleg met ons beslisten de begeleiders om het zonder dat laatste pilletje te proberen. Dat ging heel goed tot een aantal jonge begeleiders een activiteit hadden in de namiddag. Die kwamen met heel veel op- en aanmerkingen over Emma bij de leiding die laconiek antwoordde: “ah, ja dat is ons Emma hé, zij is zo.”
Het is voor ons heel fijn om te weten dat ze daar in goede handen is en dat ze haar aanvaarden zoals ze is, met haar drukke en impulsieve kanten. Toch zou het niet gaan zonder medicatie.
ZitStil: Gaat Tom ook op kamp?
CHRIS: Ja hoor. Maar wel een specifiek kamp voor kinderen met ASS. Hij krijgt daarbij een individuele begeleider en dat werkt geweldig goed. Tom heeft af en toe stevige woedeuitbarstingen en bij het voorbereidend bezoek aan huis had Tom net zo’n bui, hij sloeg zelfs het vliegenraam kapot. De man schrok wel, maar was er niet door afgeschrikt en eigenlijk was ik wel blij dat hij zag waar ze zich aan konden verwachten.
De eerste keer dat hij effectief vertrok waren we wel zenuwachtig maar de persoon die de begeleider van Tom werd, kwam meteen bij ons staan. Hij bleef met ons en Tom babbelen terwijl de andere moni’s bezig waren bagage in te laden en alles klaar te maken voor vertrek. Toen ze moesten instappen voelde dit vertrouwd genoeg voor Tom en ging hij meteen mee. Het werd een heel leuk kamp. Hij wilde nadien zelfs niet terug mee naar huis.
Er is op deze soort autikampen heel veel structuur, dat werkt goed bij Tom. Hij gaat, net als zijn zus, ook op speelpleinwerking, maar daar is het veel meer laissez-faire, laissez-rouler en dat is niet zo evident voor onze zoon. Met de jeugdbeweging gaat hij bijvoorbeeld niet mee, dat is te moeilijk. Hij gaat wel af en toe op zondag, maar zelfs die halve dag is af en toe al te veel.
ZitStil: Gaan jullie met het gezin op vakantie in de zomer?
CHRIS: Sinds een paar jaar wel. De eerste jaren dat er kinderen waren zijn we wel af en toe een weekendje weg gegaan, maar dat was telkens zo’n drama dat we niet langer weg durfden gaan. Ondertussen kennen we onze kinderen beter en nemen ze allebei langwerkende medicatie. Dit maakt het allemaal draaglijker.
FRANK: We gaan ieder jaar naar een camping in het Zuiden. We zijn dan heel veel buiten en zorgen dat er genoeg ruimte is, veel kans tot bewegen. Dat is zeker voor de jongste heel belangrijk. Ondertussen kennen ze daar kinderen waar ze mee kunnen spelen. Samen zijn ze soms een halve dag weg zonder ons. Dat is ook voor ons als ouders fijn, heerlijk ontspannen.
ZitStil: Nog een laatste vraagje, stel dat je zou kunnen toveren en je mag iets in de omgeving aanpassen om de vakanties aangenamer te maken. Wat zou dat dan zijn?
CHRIS: Ik zou maken dat mensen minder oordelen. Anderen kunnen door hun blikken en opmerkingen heel hard zijn. Soms schaam ik me zelfs, alsof ik een moeder zou zijn die haar kinderen niet in de hand heeft. Die oordelen maken af en toe dat we liever thuis blijven. Het zou ons een veel geruster gevoel geven als wij ons geen zorgen hoefden te maken over die anderen.
ZitStil: We geven jullie boodschap door!
© Centrum ZitStil vzw. Dit artikel wordt beschermd door auteursrechten. Als je dit artikel geheel of gedeeltelijk wil overnemen, moet je eerst toestemming vragen aan centrum ZitStil.