Print deze pagina Print deze pagina

Op dinsdag- en donderdag zond VTM de tweedelige reportage ‘Onhandelbare kinderen’ uit. De uitzending volgde een aantal kinderen met een vermoeden van ADHD, en andere gedragsstoornissen, en hun ouders tijdens het onderzoek en de behandeling door professor Mark Dadds. Omdat dit een van de weinige keren is dat ADHD zo uitgebreid aan bod komt in de media, willen we hierbij graag onze mening geven, enerzijds op de inhoud en werkwijze van professor Mark Dadds en anderzijds op de portretage van ADHD door de documentaire en VTM zelf.

Seth is een van de kinderen waarover professor Mark Dadds besliste dat training en psycho-educatie beter zou werken dan medicatie

 

Onderliggende visie goedgekeurd

De visie van Mark Dadds op zich sluit vrij nauw aan bij de visie van centrum ZitStil. Net als wij weet hij dat training en psycho-educatie van zowel de persoon met ADHD zelf als zijn omgeving van essentieel belang is. Medicatie moet gezien worden als hulpmiddel. Zoals de reportage aangeeft is organisatie, structuur en psycho-educatie in veel gevallen hetgene waar deze kinderen het meeste nood aan hebben. De invulling van de oudertraining verschilt wel op sommige punten met de traning van ZitStil, zo vinden we het belangrijk dat ouders van personen met ADHD met hun verhaal ook bij elkaar terecht kunnen en van elkaar kunnen leren. De filosofie achter de werkwijzes ligt wel in dezelfde lijn.

Beelmateriaal te veel cliché

In de reportage werd opnieuw zeer sterk ingezoomed op kinderen met ADHD, terwijl onderzoek aantoont dat ADHD vaak niet verdwijnt wanneer men volwassenen wordt. Er werd enkel vermeld dat de vader van Seth ook een diagnose ADHD had gekregen, maar de kans werd niet gegrepen om daar verder op in te gaan. De geportreteerde kinderen hadden in de meeste gevallen, zoals bijvoorbeeld Corey, comorbide stoornissen. ADHD komt soms niet alleen voor, veel kinderen en jongeren met ADHD hebben ook last van andere, gelijktijdig optredende stoornissen zoals ODD. Samen met het feit dat een groot deel van de beelden die men liet zien, gedraaid waren tijdens een uitbarsting van de kinderen, ging veel nuance verloren. We zagen vooral brullende, schoppende en kwade kinderen, terwijl kinderen met ADHD net zo goed spelende, liefhebbende kinderen zijn.

VTM koos ervoor het extreme, weinig genuanceerde beeld van het onhandelbare kind te gebruiken

 

Daar waar de reportage in totaliteit wel toonde dat kinderen meer zijn dan hun ADHD (of andere aandoening), bleef dit in de aankondiging en promotie van VTM volledig afwezig. VTM koos ervoor het extreme, weinig genuanceerde beeld van het onhandelbare kind te gebruiken. Een vooroordeel waar vele kinderen, en oudere mensen met ADHD, moeten tegen opboksen. Een gemiste kans en een bewijs dat we nog steeds moeten werken aan correcte informering en beeldvorming.

Ria handtekening

 

blog riavdh