Diversiteit in het algemeen is wel een thema, neurodiversiteit is dat nog niet. Er wordt soms wel rekening mee gehouden, bijv. met bepaalde tegemoetkomingen voor mensen met autisme of ADHD, maar het wordt toch telkens als een beperking gezien die moet worden gecompenseerd.

In mijn contacten met werkgevers, werknemers en zelfstandig ondernemers, stel ik vast dat sommige bedrijven wel al inspanningen doen om mensen met een atypisch brein aan te werven en te integreren in hun personeelsgroep, maar het beleid daarrond nog niet als dusdanig benoemen. Meestal is het ook eerder ingegeven door ‘humane motieven’, en nog niet vanuit het geloof in de kracht van het neurodiversiteitsmodel. Daar wil ik graag verandering in brengen.

Mensen die redeneren vanuit het medisch verklaringsmodel spreken over stoornissen in het brein. Dat maakt mensen met een atypisch brein tot een uitzondering waar voorzieningen en behandelingen voor nodig zijn. Het medisch verklaringsmodel is soms nodig om problemen te erkennen en vergoedingen te voorzien.

Ik pleit voor het neurodiversiteitsmodel waarin je niet meer spreekt over afwijkingen of stoornissen, maar over varianten en breinopportuniteiten.  Het is een uitdaging te leren leven met je eigen neurologische outfit – je ‘breinpaspoort’ – en die van je collega’s, zonder het complexe samenspel met culturele verwachtingen en de invloed van interactie tussen mensen uit het oog te verliezen.

Ria handtekening