Ik ben Jenny, 37 jaar en heb nog maar recent de diagnose ADHD gekregen. Ik was al heel mijn leven op zoek naar iets wat ik niet kon plaatsten. Toen ik de diagnose kreeg dacht ik dat ik blij kon zijn en iets had om mee aan de slag te gaan. Maar de confrontatie was moeilijker dan gedacht. Vanaf dat moment besef je dagelijks waarom je de dingen doet die je doet. Je wordt er heel de dag mee geconfronteerd. En dat is niet min. Mijn hoofd werkt 24 op 24. Het is niet stil te krijgen terwijl ik heel moe en uitgeput ben, toch kan ik mijn rust niet vinden.Mijn lichaam is helemaal uitgeput. Bij alles wat ik doe ga ik in het extreme. In mijn jeugd ben ik constant in de problemen gekomen maar dat is gelukkig goed gekomen. En is mijn leven een succes geworden. Mensen kijken ernaar maar beseffen niet door welke hel ik moet om dit te bereiken.
Ik zou het graag rustiger aan doen, maar dat lukt me niet. Ik ben blij te horen dat centrum ZitStil vrouwen met ADHD eens onder de loep gaat nemen. Ik heb al zoveel gezocht naar hulp maar ik vind de juiste niet. Je wordt van de ene naar de andere gestuurd. Tot nu toe heeft het mij alleen maar veel geld en tijd gekost. Mijn laatste relatie, die waarin ik heb ontdekt dat ik ADHD heb, is op de klippen gelopen. Mijn stemming is goed in de morgen, ‘s avonds ben ik op en bijna depressief omdat ik heel de dag alles moet geven. Mannen verwachten graag een moederfiguur, maar dat kan ik hen niet geven. Als ik veel dingen tegelijk moet doen, sta ik onder enorme stress en ga ik drie versnellingen hoger, mijn hoofd is dan een hel. Terwijl het eigenlijk niet moet en ik ook alles rustig kan doen maar ik kan het niet. Ik wil alles te perfect.
Zelfvertrouwen heb ik nooit gehad omdat ik altijd met de vinger werd gewezen, nu weet ik waarom. Als ik kleren heb gekocht moet ik meestal terug omdat ik de verkeerde maat heb gekocht en te snel ben geweest bij het aankopen. En zo houdt het niet op. Als ik moet kiezen tussen dingen wordt het ook weer een hel. Het is al zover gekomen als ik drie uur voor mijn kleerkast heb gestaan en niet kan kiezen, ik gewoon thuis blijf omdat het me teveel energie kost. Want als ik buiten kom en andere mensen zie, zijn die toch weer mooier en beter dan mij. Door het weinige zelfvertrouwen maak je ook de verkeerde partnerkeuze omdat je op de duur jezelf niet meer kan inschatten en niet meer weet op wat je kan vertrouwen.
Ik kan nog zoveel vertellen waarom ADHD het leven zo moeilijk maakt. De constante strijd met jezelf en beseffen dat het heel je leven zo zal zijn is moeilijk. Gelukkig heb ik een fantastische vriendenkring die het nieuws goed hebben opgevangen en iets hadden van “Ja, nu snap ik het”. Maar voor een partner ligt dat anders die zien wel hoe je thuis bent. Mensen zien in mij een sterke vrouw,met een eigen zaak, een mooi huis en die veel reist. Die hard heeft moeten knokken in haar leven. Want vroeger dachten ze dat het wegens drugsgebruik en allerlei toestanden nooit ging goed komen. Maar de werkelijkheid is anders. Ik zou liever minder hard van mezelf moeten werken, minder reizen, een minder groot huis hebben en gewoon rust vinden en gelukkig zijn.