Hallo, ik vind jullie pagina zeer interessant en inspirerend. Zelf ben ik een moeder van een dochter van 8 met ADHD en autisme. Twee onzichtbare beperkingen. Opmerkingen als “Bij jou dochter valt het gelukkig allemaal wel mee hé”, zijn nog maar milde uitdrukkingen van het onbegrip waarmee we te maken krijgen, maar hierdoor wordt nog eens duidelijk dat mensen het niet serieus nemen. Onze harde werk als ouders en dat van onze dochter zelf wordt niet gezien. Maar ik weet dat het goedbedoeld is en ik kan hun indruk ook nog ergens volgen, want op het eerste zicht lijkt onze dochter niet beperkt.

Maar wat ik niet begrijp is uitspraken als “Je moet haar maar niet zo verwennen en wat strenger zijn” of “Jullie dochter heeft ook al haar reputatie mee”. Mijn dochter van amper acht moet dus al strijden tegen een slechte reputatie, want ze wordt gezien als het stout, ambetante, drukke kind. Als moeder breekt dan je hart. Je wil haar beschermen en onder je vleugels nemen. Maar helaas kan je je enkel machteloos voelen in dergelijke situaties. Naar aanleiding van deze gebeurtenissen schreef ik een gedicht over mijn dochter. Ik zou dit graag met jullie delen:

Mijn meisje van al bijna acht
Wat wordt je groot, maar wat blijf je klein
En toch strijd je strijden
Die je niet zou hoeven te bestrijden
Oneerlijke gevechten
Waarin je lot al is bepaald
Mijn meisje van al bijna acht

De stemmen in je hoofd die zwijgen nooit
Gedachten gaan te snel
Die niet te ordenen zijn
Prikkels worden niet gefilterd
Vermoeidheid is de enige prijs
Mijn meisje van al bijna acht

Je krijgt geen vat op de wereld rondom je
En wij al evenmin op jou
Je stuit alleen op onbegrip
En wordt in hokjes gedrongen
Die je eeuwige gevangenis zijn
Mijn meisje van al bijna acht

Ik wou dat ik even kon voelen
Wat er in je omging
En dat ik de stemmen kon toespreken
Even stil te zijn
Maar het enige wat ik kan doen
Is je troosten van je pijn en er altijd voor jou te zijn

Ik schrijf dit, in de hoop dat mensen zullen gaan beseffen dat niet alles lijkt wat het is en niet zo snel zullen oordelen. Mijn kind mag er ook zijn, ook met haar moeilijkere kantjes. De kinderen zijn de volgende generatie, de toekomst. Laten we elkaar niet veroordelen, maar juist samen naast elkaar staan om ze op te voeden tot zelfzekere, sterke mensen. Misschien idealistisch, maar dit zal enkel gaan door in gesprek met elkaar te gaan en ons open te stellen. Dit is ons verhaal. Bedankt om het te lezen.