Voor de derde avond op rij vult de keuken zich met zwarte rook. Ik ben absoluut geen slechte kok maar zonder mijn lief loopt het in de soep. Zijn culinaire vaardigheden zijn beperkt maar hij zorgt ervoor dat ik mijn hoofd bij het vuur en de kookpotten houd. Als ik alleen thuis ben, gaat het mis. Ik gooi de zwartgeblakerde kookpot in de afwasbak en begin te schrobben.Vervolgens grijp ik naar het afwasmiddel en spuit er een flinke geut bij. Dacht ik. De fles afwasmiddel blijkt de fles bakboter te zijn. Gefrustreerd laat ik de pot in het water vallen. Het vettige sop gutst over mijn trui, broek en keukenblad. Ik brul een reeks onsamenhangende vloekwoorden en kan me nog net bedwingen om de kookpot door het raam te gooien. Zucht.

verhaal_test

Soms heb ik van die dagen waarop frustraties zich aan elkaar rijgen en zelfs de meest eenvoudige dingen niet lukken. Dagen waarop het ene na het andere misloopt. Dagen waarop ik gesprekken vermijd en de telefoon niet durf opnemen omdat ik niet in staat ben om te volgen wat gezegd wordt. Dagen waarop mijn emoties alle extremen verkennen. Dagen waarop ik overal tegen loop en alles uit mijn handen laat vallen. Dagen waarop ik geen letter op papier krijg en vijftig dingen tegelijk doe zonder er ook maar één af te werken. Dagen waarop mijn hoofd zo vol zit dat ik gek word van mezelf en liever huilend in een donker hoekje zou kruipen. Dagen waarop ik mezelf niet onder controle heb en liever niets doe uit schrik om iets verkeerd te doen. Dagen waarop ik een bloedhekel aan mezelf heb. Op zulke dagen zou ik liever mijn kop in het zand steken en wachten tot de storm voorbij is. Huilen en schreeuwen van frustratie. En net op die dagen krijg ik doorgaans de klassieke dooddoener naar mijn hoofd geslingerd.

‘Je slikt toch pillen, Lina?’

Ja, ik slik pillen. En ja, dat helpt. Maar een kant-en-klare oplossing is het niet. Het is geen wondermiddel. Het is een en-en-verhaal. Jarenlang heb ik gezocht naar de ideale dosis. Aanpassen. Onderdoseren. Bijsturen. Overdoseren. Volledig stoppen. Toch beseffen dat het zonder eigenlijk niet haalbaar is. Ik hou niet van pillen maar ondertussen weet ik dat ik ze nodig heb. In combinatie met tal van trucs die ik mezelf heb aangeleerd. Doorheen de jaren heb ik flink wat therapie gevolgd en begeleiding gekregen. En dat lijkt me nog altijd een essentiële eerste stap. Op die manier heb ik mezelf en de werking van mijn brein leren kennen. Zo leerde ik ook mijn ADHD te accepteren en de positieve kanten te zien. Maar ik besefte ook dat die drukte in mijn hoofd, die overgevoeligheid, die emotieschommelingen, de chaos, de ongefilterde prikkels en alle andere ongemakken nooit helemaal zullen verdwijnen. Ook niet met pillen. Die maken me geen supermens en ook met pillen heb ik nog steeds ADHD. Maar het is een dankbaar hulpmiddel.

Zonder pillen sta ik in het midden van een druk kruispunt en krijgt de piepkleine sticker op de rugzak van een fietser evenveel aandacht als de vrachtwagen die van rechts komt. Zonder pillen weet ik wel dat een rood licht meer aandacht verdient dan een ekster in de middenberm of de baslijn van het nummer op de radio, maar lijkt mijn brein dat niet te beseffen. Zonder pillen zijn er geen regels en rijdt iedereen kriskas door elkaar. Zonder pillen komt alles ongefilterd binnen. Zonder pillen word ik gek van het etiket in mijn trui. Van de geluiden en geuren van de snelweg. Zonder pillen is er drukte. Chaos. Met pillen is het alsof iemand de wereld om me heen ordent. Mijn brein blijft alle informatie gulzig opslorpen, maar details verhuizen iets meer naar de achtergrond. Alsof er iemand in mijn hoofd zit die alles in volgorde van belangrijkheid zet. Me toont waarop ik moet focussen. En dat helpt. Daardoor word ik rustiger. Gematigder. Minder druk. Minder extreem.

Pillen zijn een onderdeel in het totaalpakket. En in combinatie met structuur en regelmaat, voldoende manieren om mijn energie en creativiteit kwijt te raken en het zoeken naar mijn juiste balans qua prikkelniveau werkt dat prima. Maar dat is zoeken. En af en toe loopt het flink mis en loop ik – en mijn lief – de muren op. Vaak lopen emoties hoog op, denk ik enkel in extremen en lijkt de gouden middenweg niet te bestaan. Vaak vergeet ik te eten, voldoende te slapen en regelmatig te ontspannen waardoor mijn brein volledig ontregeld raakt. Vaak vind ik de balans niet op de prikkelweegschaal of ga ik in mijn dolle enthousiasme mijlenver over mijn grenzen heen. Vaak heb ik geen zin om op te ruimen en lijkt er wel een bom ontploft in ons appartement waardoor die chaos de chaos in mijn hoofd genadeloos versterkt. Vaak negeer ik de signalen van mijn lijf. En dan vieren mijn negatieve kanten hoogtij. Dan woeden ADHD-symptomen in alle hevigheid. Zelfs met pillen. Al zou het zonder ongetwijfeld nog veel erger zijn.

 

Lina