Ik vecht al jaren tegen onbegrip en preoccupatie. Hoe dikwijls hoor ik niet dat ADHD/ADD een modewoord is, tendentieus is, dat er mee gekoketteerd wordt, dat scholen te veel remediëren, dat medicatie in deze het drogeren van kinderen is, dat diagnoses te snel worden gegeven, dat men niet moet labelen, … Ongetwijfeld is er misbruik maar men mag het kind niet met het badwater weggooien.

Een van de vervelendste problemen is het financiële plaatje. Met drie dochters, we zijn dus met vier met ADHD/ADD thuis, en sterke genen kost ons dit op dit moment maandelijks circa €300. Naast medicatie betalen we ook een fortuin aan osteopathie (we zitten dikwijls ‘vast’ door stress en dergelijke), de psychiater, psychologische begeleiding en logopedie voor dyslexie etc. Alleen aan medicatie betalen we nu €180 per maand die niet wordt terug betaald, en €30 voor wel terugbetaalde medicatie! Oudste en jongste dochter verschillen 5 jaar. Stel dat we de pech, lees ‘geluk’, hebben dat ze geruime tijd willen studeren en alle drie het hulppakket nodig blijven hebben, dan kan het oplopen naar minimum €380 per maand! Met inbegrip van andere kosten, verwachten we €550 per maand!

Anderzijds kost mijn ADHD behoorlijk wat geld aan stommiteiten. Materiaal vergeten uit te kuisen, of niet terug vinden en dus opnieuw aanschaffen. Het fout plannen door het moeilijk kunnen inschatten van tijd en dus foute offertes opmaken. Dit steeds in mijn nadeel, of wat dacht u. Of foute bestellingen doen. Om dit te illustreren sluit ik af met een perfect voorbeeld.

Als kunstenaar in een goede galerie binnen geraken is ontzettend moeilijk. Een vijftiental jaar geleden leerden we op vakantie een Engelse dame kennen. Terwijl de kinderen op het strand speelden, spraken we herhaaldelijk over mijn beeldend werk, de kunstenaarspraktijk,… Dat ze meer dan gemiddeld wist over hedendaagse kunst was duidelijk en het ware dus leerzame gesprekken. De avond voor ze vertrokken onthulde ze pas dat ze heel wat galeriehouders in haar netwerk had en dat ze zelf ook in de sector werkte.

Ze geloofde er in en ging bij thuiskomst een soort van promotieweek voorbereiden. Ik zorgde voor een portfolio in het Engels met behoorlijk wat beeldmateriaal. Zij beloofde de afspraken te regelen en stelde een agenda op.

Het leek wel een sprookje, een gouden kans, maar na een paar maanden was het geen fantasie meer. Ik was behoorlijk nerveus en boekte vol blijdschap de vluchten. Helaas, pas toen alles vast lag, ontdekte ik vol van schaamte dat het een gewone werkweek was. Als leerkracht wordt men tussen de schoolvakanties immers op school verwacht. Enfin, mevrouw was er niet gelukkig mee want moest alle afspraken verleggen. Vluchten verzetten kostte bij de Ierse maatschappij meer dan nieuwe vluchten boeken, dus wij waren onze spaarcenten kwijt. Enkele maanden later, tijdens de krokusvakantie, hadden we nieuwe afspraken en bijgevolg boekte ik vol goede moed opnieuw. Maar helaas opnieuw fout. Ik boekte de week vóór de vakantie. Door de volledige renovatie van ons huis waren de spaarcenten nu op. De lieve Engelse dame kon dit niet geloven, dacht ik haar iets op de mouw speldde. Dat was het laatste wat ik van haar hoorde. Trouwens ook de laatste keer dat mijn vrouw me iets liet boeken.

De gouden kans ligt vijftien jaar later nog steeds als een loden staaf op mijn maag. Misschien had mijn leven er heel anders uitgezien…